ا ی ن گ و ن ه

همه چیز خراب شد پس باید از اول شروع کرد ...

امیر

این روزها همه تلاش می کنند یه جوری احساسشون رو نسبت به هوا بیان کنند حالا خوب یا بد. با عکس، شعر یا جمله.
اما تلاششون بی فایده است. شرح این حس غیرممکنه.

به این نتیجه یقین پیدا کردم که نزدیکترین مکان به خدا، بالکن ساختمان هاست؛
البته نوع ساختمان ها هم خیلی مهمه؛
این رو جدی میگم.

میدونم امیر این جا نمیاد؛
شایدم بیاد.
میخوام یکم راجع بهش بگم:
همه آدم ها ایرادات و اشتباهاتی دارند، مهم اینه که در لحظات مختلف به هم کمک کنیم تا اونها رو کم کنیم.
اینه معنای یک دوست واقعی نه آدمی که صرفا با هم خوش باشید یا از تنهایی در بیارتتون.
امیر یک دوست واقعیه.
میدونم تا حالا هم من خیلی از دست اون ناراحت شدم و هم اون از من.
امروز یه سری چیزها به من گفت که حتما خیلی بهش فکر میکنم و حتما اصلاح میکنم؛ اما خیلی دلش شکستـ ـه بود از دست من ...
اما با این حال برام یک هدیه خریده بود.
یکبار بهش گفتم تو از معدود آدم هایی هستی که دوستش دارم؛ اون هم گفت میدونستم. امیدوارم واقعا بدونه.

درسته خوب بودن سخته ولی غیرممکن نیست.
امروز یک هفته از روزی که تلاش کردم خوب باشم گذشت.
سوتی داشتم ولی تلاش میکنم بهتر بشم.

یکیش این بود:
به راننده آژانس:‌لطفا هرجا تونستید نگه دارید یکم پول از عابر بگیرم.
یک نفر جلوی عابر مشغول کار است.
زیاد طولش داد.
دزدکی نگاه کردم دیدم در شک و تردیده میخواد چه کار کنه.
موجودی بگیره یا چیز دیگر.
مردی حدودا پنجاه و پنج ساله بود.
بهش گفتم آقا میشه یکم سریعتر.
گفت من همین الان کارتم رو زدم.
و بعد درگیری لفظی شکل گرفت.
چند دقیقه بعد دستش به یقه ی من بود.
من به خاطر سنش نمیتونستم مثلا یقه ی او رو بگیرم یا بزنمش. خیلی ضایع است روی کسی که سی سال ازت بزرگتره دست بلند کنی.
ولی خب براش لفظ میومدم و این او را بیشتر عصبانی میکرد.
ماجرا را ختم کردم و به یک عابر دیگه رفتم.
ولی تا ساعت ها به این فکر میکردم که چه کار احمقانه ای کردم که اولش عجله کردم و اینکه شاید بنده خدا مثل بابای من بلد نبوده.
کاش با این جمله میرفتم جلو: آقا میتونم کمکتون کنم.
ولی خدایی اعصاب نداشت یارو ...
این تقریبا اولین باری بود که باعث اصلی ایجاد یک درگیری بودم. (یه جا دیگه هم بود که من هیچ تقصیری نداشتم ولی ماجرا تا قمه کشی و تیراندازی هم پیش رفت)

چند وقته آهنگ گوش نمیدم و هیچ اتفاقی برام نیافتاده.
این هم گفتم شاید دونستنش مفید باشه.
۲۸ شهریور ۹۴ ، ۲۲:۴۵ ۰ نظر
بوتیمار ...

شب ۱

حدود ساعت دوازده و چهل و پنج، طوری که کسی نفهمه با یک گرمکن و دو تومان پول و بدون گوشی میزنی بیرون؛ البته با ماشین پدر.


حدود یک میرسی میدون ولیعصر.
مسیرت مشخص نیست. ماشین رو یه جا پارک میکنی و پیاده راه میافتی.


تو مسیر فکر میکنی برای چی اومدی بیرون و هزار فکر دیگه.
قطعا از تو خونه موندن و بی خوابی و کابوس بهتره.
انقدر خودتو خسته میکنی تا مثل جنازه بیافتی.
هوا هم بد نیست؛ پاییزیه.
یکی هست روی دیوارها عکس چهارتا دینامیت ساعتی کشیده و کنارش نوشته: Bomb it, black hand
ترسناکه.


کم کم بوهای بدی رو میشنوی. شایدم خوب. مثل بوی طویله.
رسیدی به پارک ساعی.
میخوای بری داخل اما یک گربه نمیذاره. حالا چجوری بماند.
مجسمه ای که سرش کتاب است و در دستش سر: کتاب به تو انسان شناسی میده


ویترین های مزخرف رو رد میکنی.
خانومی روی کاناپه ی لابی هتلی چمباته زده و به خواب عمیقی فرو رفته. لابد پول نداشته.


ساعت تقریبا دو شده و به میدون ونک رسیدی.
روی یکی از جدول های وسط میدون دراز میکشی.
به این فکر میکنی چند ساعت دیگه تحمل چند دقیقه انتظار هم برات سخته اینجا از بس که شلوغه.
صدای دو تا راننده تاکسی که تو ایستگاه وایستادن و دارن حرف میزنن سکوت زیبا رو، قشنگ تر کرده.
پیتزا شبانه روزیه هم بازه. با همون تیپ آدم های مزخرف دم درش.


مسیر رو ادامه میدی.
گلوت خشک شده ولی هیچی نیست.
به پارک ملت میرسی. کل طول پارک رو میدوی مثل کالفید در ناطور
دیگه نمیدونی ساعت چنده.


به یک جا که نمیتونم بگم میرسیو
طرف بساط چایی داره. هم عرق کردی و هم ضعف.
میری سمتش. هفت هشت نفری دورش جمع اند.
میگی داداش چایی نباتت چند؟ همه میخندند!!
یارو عرق فروشه.
هزار میدی و یه چایی با کلی نبات خرده میگری و میخوری تو راه.


خیلی عرق کردی. هوا هم یکم سرده و یه بادکی میاد.
احتمالا سرما میخوری فردا.
مهم نیست.


به موزه سینمای لعنتی میرسی.
میری و دقیقا روی یک نیمکت لعنتی میشینی و فکر میکنی.
آرزوت اینه اون پرنده باحاله پیداش بشه و برات بخونه ولی نیست؛ یعنی خوابه.


حدود ساعت سه و نیم به تجریش میرسی.
هنوز بوی ترشیدگی میوه ها و سبزیها و ... غیره محوطه بازارچه رو پر کرده.
یک السلام علیک یا امامزاده هم میگی

میری به سمت اتوبوس های راه آهن تا برگردی.
هفتصد تومان میدی.
تو اتوبوس جمع دوستان معتاد جمعه. تو هم قیافت مثل اونها شده از بس که راه رفتی.
دوستان مسخره ات میکنن که چقدر خودتو پوشوندی و بهت تیکه میندازن و میرن ته اتوبوس.
اما نمیدونن تو از سرما داری میلرزی.


اتوبوس بعد  از یک ربع حرکت میکنه.
تو کل مسیر میخوابی.
خیلی راحت.
تو ماشین: رادیو آوا: آدم باید امید داشته باشد؛ مثل درخت که ایستادگی می کند.
مسخره تر از این مگه جمله داریم؟!


ساعت پنج میرسی خونه.

فردا باید بری سر کار. اینو مینویسی، نماز میخونی و میخوابی.
هیشکی هم نمیفهمه برگشتی.
آسانسور هم که تو قلمروته.



۲۶ شهریور ۹۴ ، ۰۵:۴۷ ۵ نظر
بوتیمار ...

پیاده

امشب

تو این هوا

باید

پیاده زد بیرون

ببینی

به کجا میرسی؟


خیلی بده متولد مهر باشی و نخوای این ماه بیاد...

۲۵ شهریور ۹۴ ، ۲۳:۲۶ ۳ نظر
بوتیمار ...

زنجیر طلا

این داستان رو دقیقا چهار سال پیش نوشتم. ترجیح دادم بهش دست نزنم و عینا بذارم اینجا. وقتی خودم خوندمش خیلی تعجب کردم. نمیدونم چرا!!


بار اولی که دیدمش داشتم شاخ در می آوردم ؛ استاد دانشگاه با این سر و وضع ساده و ریش شیش تیغ. چند جلسه که گذشت مجذوب او شدم. تا حالا کسی رو ندیده بودم که هم به این خوبی درس بدهد و هم مثل یک پرستار جنگی تمام انرژی اش را صرف تدریسش کند. دو ساعت کلاس بود از ابتدا تا انتهایش . یک بند .                                                                     

یادم هست من و رفقایم به جای او خسته می شدیم. علاقه ام هر روز به او بیشتر می شد طوری که یک غیبت هم سر کلاس هایش نداشتم. با این که تمام تلاشم رو می کردم ولی کمیتم لنگ بود. بیشتر از هر چیزی سادگی اش مرا متعجب می کرد.               
-
شش ماه توی ایران درس می دهد و شش ماه تو آمریکا                                                                       
وای خدا ، دیگه نمی تونستم باور کنم.                                                                   

من اکثر اوقات ردیف اول می نشستم مگر موقع هایی که کاملا پر شده بود. یکبار خواستم از او سوالی بپرسم. رو به روی من ایستاد ، خم شد و دستهایش را روی میز گذاشت . همان موقع زنجیر طلایش را که مخفیانه زیر پیراهن نازک و ارزان قیمت خود مخفی  کرده بود مرا بهت زده کرد به طوری که اصلا به پاسخ سوالی که می گفت گوش نمی کردم.                                

- فهمیدی عزیز من؟                                                                      
 
من گیج و مبهوت به استاد زل
زده بودم.                                                                                                             
- گفتم فهمیدی عزیز من؟                                                                     

- نه استاد میشه یک بار دیگه توضیح بدید؟                                                                                    

دوباره از اول شروع به توضیح دادن کرد. تمام حواسم را جمع کرد تا جواب را بفهمم و ضایع نشوم ولی مگر می شد. استاد و زنجیر طلا !! همیشه فکر می کردم مردهایی که زنجیر می اندازند ، به خصوص طلا ، در پی جلب توجه دیگران به خودند که صد در صد همین طور است. نمی دانم روان شناس ها بهش چی می گویند ؛ نوعی کمبود دیده شدن. به هر حال دید من نسبت به او عوض شده بود و هر روز بد و بدتر می شد.بارها سر کلاس به فکر فرو می رفتم :                                                                    
 
- امروز حتما می روم و موضوع را بهش می گم . نا سلامتی نهی از منکر مال همین موقع هاست دیگه.                                 
 
- شاید اصلا ندونه که مرد نباید طلا بندازه                                                                     

- اگه ناراحت بشه و منو پاس نکنه چی ؟                                                                                       

تصمیم خودم را گرفتم . همه چیز را در یک نامه ی بدون اسم می نویسم و توی اتاقش می اندازم . این جوری هم فاله و هم تماشا.       وظیفه هم از گردن من ساقط می شود .                                                                                        
 
- اگه از روی خطم منو بشناسه ؟                                                                                                                    

- خب اشکال نداره می دم آبجیم بنویسه .                                                                                                        

- اگه یکی منو ببینه .                                                                                                             

و هزار تا اگر و هزار تا جواب . راستش را بخواهید سه چهار جلسه گذشت و من هنوز کاری نکرده بودم. تو این مدت هم تمرکزم روی درس را از دست داده و هم امتحان میان ترم را خراب کرده بودم . آخرش خودم را این جوری توجیه کردم :                    
                              
- اصلا به من چه !! اون که نمی خواد کسی زنجیرشو  ببینه ، من هم اتفاقی دیدم. اصلا شاید همسرش براش کادو خریده و اون هم تو رودربایستی قبول کرده ! تو آخرت که از من نمی پرسند چرا استادت طلا می انداخت .                                                 
     
و دیگر بی خیال قضیه شدم.                                                                                                                           

خلاصه ترم تمام شد و نمره ها آمد :                                                                                                          
- 9.75 -                                                                                                                                                  
شاخ در آوردم. مگه می شود ! درسته که تو این درس مشکل داشتم ولی نه در این حد. یک روز تا تایید نهایی نمره ها مانده بود و تنها کاری که من در آن یک روز باید انجام می دادم پیدا کردن استاد بود.                                                                    

- استاد رفته آمریکا                                                                                                                                      
این را از یکی از بچه ها شنیدم. حالا فهمیدم که واقعا بیچاره شدم. به هر زحمتی که بود استاد حل تمرین درس را پیدا کردم و    کلی روی مخش کار کردم که "بابا 0.25 بده دیگه" ولی زیر بار نمی رفت.                                      
منم که دیگر امیدم را از دست داده بودم قید قضیه را زدم.                                                                            
 
- آرمین چند شدی؟                                                                                                                                    

این را دوستم که توی حیاط دانشگاه من را دیده بود از من پرسید. کاری از دستش بر نمی آمد. به نشانه ی تاسف سری تکان داد و رفت. معمولا تو این موقعیت ها یکی را پیدا می کنیم و هرچقدر دلمان می خواهد به استاد بد و بی راه می گوییم و طرف مقابل هم برای ابراز هم دردی چند تا فحش می دهد حتی اگر خودش بیست گرفته باشد.                                                 

نمی دانم تا حالا در این موقعیت ها بوده اید یا نه؟ حس عجیبی به آدم دست می دهد. فکر و مخیله اش آنقدر کار می کند تا دلیلی برای این شاهکارش پیدا کند تا هم از طعنه و کنایه دوستانش در امان باشد و هم از نگاه سرزنش گرانه ی خانواده را به نگاهی ترحم انگیز تبدیل کند:                                                                       

- بچمون، عجب استاد گند دماغی داره. به خاطر بیست و پنج صدم بچمون رو انداخت.                                                   
 
من هم که تا آن روز از تمام این دلایل چندین مرتبه استفاده کرده بودم چاره ای نداشتم جز اعتراف به راستی که بله بابا اشکال از  خودم بوده است. درس نخواندم افتادم. ولی نه من که درس می خواندم ؛ اون هم این درس که اینقدر استادش را دوست داشتم. نه البته این دوست داشتن به اوایل ترم ، قبل از آن اتفاق بر می گشت. فهمیدم ، حتما فهمیده که من چه فکری در سر داشتم و خواسته درسی حسابی به من بدهد که تا عمر دارم فراموش نکنم.                                                              

- بچه جون تو کار مردم دخالت می کنی؟! به تو چه مربوط که من زنجیر طلا می اندازم. دِ بگیر این هم ناز شستت.                 

آن موقع فهمیدم که چه ظلمی در حق من شده. آخر استاد هم این قدر بی انصاف. تازه من که هنوز اقدامی نکرده بودم. حتما از نگاه های پر حرفم، سر کلاس درس فهمیده است.                                                                                                 

- آرمین، آرمین ...                                                                              

انگار دو ساعت روی نیمکت نشسته بودم و مشغول فکر کردن بودم. سرم را به سختی برگرداندم. یکی از بچه های هم رشته مان بود.
- نمره ی جدیدت چند شده؟                                                                                                                         

- نمره ی جدید دیگه چه صیغه ایست؟                                                                                                        
- ای بابا! کلا از موضوع پرتی ها !                                                                                                      

نمره ها اشتباه اعلام شده بود. استاد حل تمرین نمره های جدید را توی تابلو اعلانات زده بود. معنی طی الارض تا حدودی برایم شبیه سازی شد و طی چند ثانیه ای خودم را به تابلو اعلانات رساندم.                                            

- 14.75  چهارده ممیز هفتاد و پنج صدم                                                                                                           

در آن لحظه فقط به دلایل کودکانه ی خودم فکر می کردم. اصلا دیگر نمره و این حرفا برایم مهم نبود. احساس گناهی می کردم که انگار حالا حالاها باید دنبال خودم می کشیدم تا استاد به ایران تشریف فرمایی کنند و من هم از او طلب عفو و بخشش. فکر این سوء ظن بی مورد که نسبت به استاد داشتم تا مدت ها روح و روانم را آزار می داد.                                                  

یک روز صبح گعده ای با بچه های سال بالایی داشتیم و از هر دستی حرف می زدیم. از درس و کلاس بگیر تا تفریح و علایق شخصی بچه ها. نمی دانم کی و از کجا بحث به استاد کشیده شد ولی حرفی زده شد که من را ......... . هیچ طوری نمی توانم وضعیتی که بعد از شنیده شدن آن حرف به من دست داد را توضیح بدهم و البته که لازم نیست، چون احتمالا به شما هم دست می دهد.                                                                                                                             
 
- استاد سرطان دارد. چون نیاز به مداوا در خارج از کشور دارد شش ماه اول در آنجا کرسی درسی هم گرفته است.                  
 
جمعیت که از این موضوع بی اطلاع بودند بِر و بِر به گوینده ی این حرف نگاه می کردند.                                                  
 
- یعنی شما نمی دانستید؟ پس فکر کردید زنجیر طلایی که استاد می انداخت برای چه بود؟ جزیی از مراحل درمانش بود دیگه!

۲۳ شهریور ۹۴ ، ۲۳:۵۷ ۳ نظر
بوتیمار ...

اینکه ...

بوتیمار رای را گفت:
اگر حال داری این مطلب را بخوان.
رای گفت: اونش به خودم مربوطه؛ تو بنویس اگه حال کردم میخونم ...

امروز اولین روزی بود که یکی دیگه شده بودم. نه اینکه بگم بهتر یا بدتر ولی تغییر کردم. البته نه تغییری که کسی بفهمه؛ یه چیز درونی.
بماند که رئیسم صبح تا من رو دید گفت آدم حسابی شدی. من رئیسم رو خیلی دوست دارم و میدونم اون هم منو دوست داره.

امروز دنیا و آدم ها خیلی برام ترسناک شده بودند. راستش رو بخوای زندگی ترسناکه. من از مرگ نمی ترسم ولی از زندگی چرا.

فکر کنم دیگه خدا هم میخونه مطالب این وبلاگ رو. معلومه از تغییر من هم راضیه چون چندتا نشانه فرستاد اول کاری.
آبجی خانوم هم ظاهرا خیلی جدی داره درخواستی که ازش کردم رو پیگیری میکنه. کل کار رو سپردم بهش و داره سنگ تموم میذاره انگار ...

من از دوتا چیز خوشم میاد:

یکی وقی هرماه میذارم خطم یک طرفه بشه برای چند روز.
یکی وقتی شب ها میام خونه و با آسانسور میرم واحدمون و وقتی صبح میام بیرون و میبینم که آسانسور هنوز همونجاست. این یعنی توی خونه ی پنج طبقه من خیلی فعالم.

دیشب خواستم نقاشی بکشم دیدم بومی که چندوقت پیش خریده بودم نیست. رفتم توی انباری پیداش کردم ولی ظاهرا جناب پدر قبلا زحمت نقاشی رو کشیده بود. جالب اینه زیر بار نمیرفت که روی بوم من کشیده. دمش گرم.

دوستم هم بالاخره امروز دوربین خرید پس از اینکه بدهی ام رو بهش دادم. دوربینش لنگه خودمه. میدونم استعدادش رو داره چندتا عکس خوب بندازه البته اگه تلاش کنه. یعنی حداقل توهم عکاس بودن نداره.

اینکه همه چی داره خوب پیش میره عجیبه. این یعنی یه جای کار میلنگه...

۲۱ شهریور ۹۴ ، ۲۳:۴۴ ۳ نظر
بوتیمار ...

اینگونه ۴

یک. باشگاه دعوا(مشت زنی)

پرسش مهمیه. شاید ابتدایی باشه. شایدم شعاری به نظر بیاد:
"تو باید این احتمال رو در نظر بگیری که خدا دوستت نداشته باشه. هرگز نخواستت و احتمالا ازت متنفره."

یه چیز جالب وجود داره و اونم اینه که خیلی اوقات از چیزهایی بدت میاد یا رفتارهایی برات سواله اما دقیقا خودت داری اون کارها رو انجام میدی. فکر میکنی خودت نیستی و در واقع تایلر داره اون کار رو انجام میده ولی خودتی.
یه جایی کنترل تایلر اینقدر سخت میشه که برای اینکه همه چی رو روبراه کنی مجبوری خودتو حذف کنی.



دو. مرثیه ای برای یک رویا

هر آدمی به یه چیزی اعتیاد داره یا بهتر بگم عادت داره.
هنوز نمیدونم ولی به نظر میاد عادت حتی از نوع خوبش هم خوب نباشه. یعنی ارزش نداشته باشه.
مثلا ممکنه یکی به خوندن نماز اول وقت عادت کرده باشه و به صورت ناخودآگاه تا صدای اذان رو میشنوه بره سراغش و در مقابل یکی به نماز اول وقت ایمان داشته باشه و بخونه. اینا فرق داره ولی خب بیان تفاوتش سخته.
البته این بی ربط بود.
عادت ها میتونه زندگی آدم رو به تباهی بکشه و زیباترین اهداف زندگی رو تحت تاثیر خودش قرار بده. مواظب باش اسیر عادت نشی. عادت زندگی رو روتین و بی معنا میکنه.
زندگی یه نسل بالاترت پره از این عادت هاست.
تصمیم به کنار گذاشتن عادت ها میتونه اسمش توبه باشه. درِ توبه هر ثانیه بازه پس اونو به شنبه ننداز. همین الان بشین یه لیست از عادت های بدت بنویس و درجا بگو میذارمتون کنار.

[
من: (مخاطب: رای) بس است دیگر چقدر فاز نصیحت گرفتی در این پست!
رای کیست؟ همون که این مزخرفات را به من میگه. در رده نفس و ضمیر آگاهه ولی نه اونا.

]



سه.جنون

تو زندگی موقعیت هایی پیش میاد که در آن، همه ی اطلاعاتی که به دستت میرسه تو رو به این وا میداره که بر مبنای اون اطلاعات قضاوت کنی. اما معمولا یا همه اطلاعات به تو نرسیده و یا در جمع بندی اون ها اشتباه کردی. حالا این جمع بندی تو میتونه سر یک نفر رو ببره بالای دار یا دل یکی رو بشکونه.
این فیلم ها هستند که آدم ازش بدشون میاد؛ هی میگن زود قضاوت نکنید. بابا حداقل تو یکی بساز بگو اصلا قضاوت نکنید.
قضاوت خیلی کار سختیه. فرض کن وقتی دیکو میومد راسک تو اتاق بود و اونو میکشت. چقدر بد میشد؟! زندگی دیک واقعا به باد میرفت در نتیجه ی یک قضاوت سطحی. حالا بماند باربارا هم سر این قضیه کشته شد.



Moveis:Fight Club-Requiem for a Dream-Frenzy


۲۰ شهریور ۹۴ ، ۱۷:۴۰ ۳ نظر
بوتیمار ...

آدمیـــــت

اگر جز آدمیت نیست بحث عالم بعدی
مرا بگذار و بگذر تا سـوال مبهم بعدی

خیلی حرفه

حالا این آدمیت چیه؟
جوابش به همین آسونی ها هم نیست.

اول از همه باید بدونی ممکنه که تو هر سن و سال درک متفاوتی از آدمیت داشته باشی؛
این بد نیست اگه بهش اعتقاد داشته باشی.

یه فرمول هست فکر کنم اکثر موقع ها جواب میده؛
فقط تنها نکته اش اینه که در استفاده از این فرمول نباید خودتو گول بزنی.
در واقع خیلی باید با خودت صادق باشی.
این کار رو خیلی سخت میکنه.
چون ما آدم ها معمولا با خودمون صادق نیستیم.

فرمول اینه: این کاری که میخوای بکنی کار خوبیه؟

شاید احمقانه به نظر بیاد، مهم نیست، هر کسی دنیا رو یک جور میبینه.
اینکه خوبی نسبی هست و ... اینا هم برمیگرده به همون صادق بودنه.
حتی این برای آدم هایی که وقتی میبینیشون فکر میکنی اینا دیگه وضعشون بده و خوبی رو تشخیص نمیدن و بدی رو کار درست می بینند جواب میده.

ولی خب بعضی جاها هم جواب نمیده
یعنی یه جاهایی فهمیدن اینکه خوب چیست خیلی سخته
شاید مشورت هم جواب نده
اون موقع فقط باید منتظر یه معجزه بمونی
باید ایمان داشته باشی که همون روزها خدا بهت راه رو نشون میده
البته بعضی اوقات امتحان پیچیده تره و یا باید صبر کنی یا کشف.

سخت شد، نه؟

گاهی همین تبصره ها و شاید ها انقدر برات اتفاق میافته که قفل میکنی
اصن دیگه ترجیح میدی به هیچ چیز فکر نکنی
میشی یه آدم پوچ بی معنا
فقط میگذرونی
و همه چیز میشه جبر
و اون موقع است که به تنها چیزی که فکر نمی کنی آدمیت است.



پی نوشت: یه آرزو دارم: کاش خدا نوشته هام رو می خوند. حالا نمیگم همه نوشته هام؛ فقط اونایی که اینجا مینوسم.
انصافا مگه چقدر وقت میگیره؟!

۱۹ شهریور ۹۴ ، ۰۰:۰۲ ۰ نظر
بوتیمار ...

فراموشی

امشب میخوام یکم بی پرده تر باهات صحبت کنم؛


خیلی نامردی!
خیلی...


چیه؟!
فکر میکنی آدم بدای تو قصه ها و فیلم ها و اخبار و ... یه آدمهای خاصی اند؟!

نه اینطورها هم نیست.
یکم فکر کن ببین چه آدم عوضی و آشغالی شدی.


خیلی چیزها رو فراموش کرده ای؛
از اون بالا بالاییه بگیر تا پایین پایینیه.


میدونم، کاش یک نفر بود که میتونستی باهاش صحبت کنی و همه چیزا رو بهش بگی
اون یک نفر رو پیدا کن

۱۷ شهریور ۹۴ ، ۲۳:۴۰ ۲ نظر
بوتیمار ...

بی خوابی

میگن اگه آدم دوازده روز نخوابه میمیره...
تجربه جالبی میتونه باشه

سه روزه نخوابیدی
سر چی؟
یه چیز بیخودی
کاش زبونتو گاز میگرفتی و ایده این فیلم رو نمیدادی
هم خودتو خسته کردی و هم  بقیه رو

معلوم نیست چقدر دیگه باید وقت بذاری تا کار رو تموم کنی
به هر حال تموم میشه و همه کاسه و کوزه ها سر تو شکسته میشه و هیشکی نمیفهمه تو با چه سختی ای کار رو جمع کردی!
در ثانیه فیلمنامت رو تغییر میدن و تو باید پلان طراحی کنی
سینما همینه دیگه یعنی شرایط سخت

به هر حال خسته نیستی
چون خیلی چیزا یاد گرفتی
و آدم های زیادی رو شناختی

و از همه مهم تر یک دوست پیدا کردی به نام علی
البته شاید اون دوست تو نباشد ولی تو دوست او هستی
نمیدونی چرا باید دوستش داشته باشی ولی داری

همین الان یکی بهت پیامک داد: 
ناگهان یاد تو افتاد دلم ...
این هم از همون دوستاییه که دوسش داری ولی نمیدونی چرا!!

خیلی زود با صدای  بوق ماشین پشت سریت از خواب بیدار میشی
چراغ سبزه و ترافیک پشتت ایجاد شده
حیف که سه روز بیخوابی به همین راحتی تموم شد.
۱۵ شهریور ۹۴ ، ۲۱:۴۴ ۳ نظر
بوتیمار ...

رَستی اگر راستی

خیلی چیزها آماده کردی در مورد این جمله بگی:


رَستی اگر راستی ...


اما فهمیدی خیلی کامله؛
در حد یک کتاب هزار صفحه ای؛
فقط کافیه کمی فکر کنی. 

۱۰ شهریور ۹۴ ، ۲۳:۳۴ ۵ نظر
بوتیمار ...

بخور بخور

نصف مال من نصف مال تو
حالت از این جمله بهم میخوره اما ایندفعه نباید چیزی بگی


هیچ موقع اهل خوردن این پول ها نبودی و نیستی
اما ظاهرا جامعه ات خیلی وقته این مسیر رو انتخاب کرده


حساب بکن از یه بودجه صد میلیونی که برای یک فیلم تخمین زده میشه
سلسله مراتب نصف میشه نصف میشه نصف میشه نصف میشه
تا ده تومن میمونه برای تولید بعد مجبوری با همون ده تومنه سر و ته قضیه رو هم بیاری
بعد تهش میگی چرا سطح فیلم ها
 انقدر پایینه

به هر حال میگزره
امیدوارم بگزره...

۰۹ شهریور ۹۴ ، ۰۰:۳۹ ۲ نظر
بوتیمار ...

اینگونه ۳

دو سه خطی بنویس ...


از خنده های بلند ...
متنفرم ...


آقای نوربخش کثافت ...
آن ناظم تکبیری ...


وقتی دلت شکست ...


درها همه قفلن ...


دل می زود ز دستم ...


این فصل را بسیار خواندم ...


خوان هشتم ...


تلخی نکند ...



زندگی هر روز یک جور ادامه داره. بعضی موقع ها قشنگ میدونی تو چه مرحله سختی قرار داری. همه فکر میکنن شت زدی.
در واقع قاط زدی. نمیدونی چجوری بری جلو. مثل تیم فوتبالی که چهار پنج تا عقب میافته. فقط دوست داری بازی تموم بشه.
هم از خجالت آب شدی و هم فکر میکنی چه بازی مسخره ایه. اما خب ...
کاش یه نفر رو پیدا میکردم تا بتونم بهش بگم خیلی چیزها رو اما کسی پیدا نمیشه. کاش شپی تو شهر ما زندگی میکرد تا میرفتم و پیداش میکردم و بهش میگفتم: میفهممت.

زندگی ما هم اینگونه شده دیگر
مثل این شعرها
چه می شود کرد؟

۰۷ شهریور ۹۴ ، ۰۱:۰۹ ۰ نظر
بوتیمار ...

مسئولیت ۱

بعد از مدت ها که نه؛
برای اولین بار؛
مادربزرگتو بغل میکنی، بغل بغل
و اون عین بچه ها تو بغلت گریه می کنه.

و تو مجبوری به او امید بدهی، امیدی که هیچگاه بهش اعتقاد نداری
و اون آرام میگیره


راجع به پیری حرف زیاد دارم ولی الان موقعش نیست چون خیلی مفصله!


و اما مسئولیت ...
هرچی فکر میکنی به نتیجه ای نمی رسی


تو در قبال خودت مسئولیی یا دیگران؟
این یک مبحث تئوری نیست وگرنه حرف که قشنگه مثل شازده کوچولو؛
مهم اینه که تو عمل و موقعیت هایی که برات پیش میاد چه می کنی؟!


اول خودت بعد دیگران!
یا همزمان خودت و دیگران،
یا اینکه خودت با اولویت بیشتر، بعد دیگران،

هیشکی نمی دونه.


واقعا تو که دم از مسئولیت های اجتماعی میزنی برای خودت چه کار کردی!
افرادی در کنارت هستند که واقعا خالصانه دارند برای بقیه کار می کنند ولی خودشون چی؟ خانوادشون چی؟
شاید بگیی مثل جنگه خب، یه عده میرن برای بقیه. مثلا ما میگیم پس خودشون چی؟ خانوادشون چی؟
ولی دو تا نکته هست:
اول اینکه خیلی ها رفتند جنگ برای خودشون. اگه بدونی چه خبرها بوده تو همین جبهه ها! محیط فراهم بوده و طرف میرفته عشقبازی میکرده با خدا.
دوم اینکه زنه میگفته برو مسئولیت تو با من، من جورت رو میکشم.


ظاهرا خیلی حرف بی ربطی زدی.
احتمالا باید نسبی باشه یعنی تو هر موقعیتی تصمیم خاص خودشو بگیری.
ولی خب گیر میکنی خیلی جاها.


پس ادامه داره ...


فقط اگه کسی میتونه کمک کنه


۰۴ شهریور ۹۴ ، ۰۰:۲۶ ۰ نظر
بوتیمار ...

قمار

شب تا دیروقت که نه، تا صبح بیداری و شاینیگ می بینی؛
چقدر ما آدم ها شبیه جک تورنس هستیم،
و با بدبینی نسبت به اطرافیانمون اونها رو محاکمه می کنیم.


صبح تو راه چند نفری دور یک مرد که روی زمین نشسته جمع شده اند، تو هم بهشون اضافه میشی؛
بازی ساده ای است. سه تا کارت که فقط پشت یکیشون با خودکار خط خطی شده. اونها رو جابجا میکنه و هرکی میخواد حدس بزنه باید پنجاه یا صد هزار بزاره وسط.

یکی که یکبار سوخته میگه کارت رو بده ببینم اگه راست میگی؛ کارت رو بر میداره روش رو بر میگردونه و گوشه ی کارت را تا میکند.
سه چهار دست بازی میکنه و همه رو میبره.

بهش میگی گناه داره
میگه نه بابا .. .. همین الان از یک نفر نهصد گرفت
میگه ایندفعه تو بگو
میگی نه گناه داره


دو دست دیگه بازی میکنه و باز میبره
یارو میگه من دیگه با تو بازی نمیکنم
یاروهه میگه تو بگو
میگی نمیگی
میگه .... نداری؟!
میگی: سکوت


چند نفر تحریک میشن حدس بزنن؛
همشون میبازن.

یارو از تو ناامید میشه و میره همین سناریو رو برای یکی دیگه اجرا میکنه؛
دو هزاری ات میافته دو سه نفر دیگه هم دارن نقش میان اون وسط.
باز میگه .... نداری
ایندفعه بهش میخندی


ازش دور میشی ...
ازشون دور میشی ...



تو راه فکر میکنی: تو که زیاد قمار میکنی تو زندگی، چرا نکردی؟
میگی: نامردی تو قمار دیگه ته نامردیای عالمه.


قمار خوب، قمار بد؛ اینگونه است زندگی ...
امید است از بزرگترین قمار بیرون بیای
بازنده یا برنده فرقی نداره
مهم اینه که قمار کردی!


۰۳ شهریور ۹۴ ، ۰۰:۳۴ ۱ نظر
بوتیمار ...

عمق

اصولا عمق تو همه چی خوبه؛
نقاشی، عکاسی، تصویربرداری، مجسمه سازی و ...

اما اون چیزی که خیلی مهمه عمق داشتن فکر و رفتار و بینش آدمه ...

یک فیلم خوب یک فیلم عمیقه و یک فیلم عمیق یک فیلم خوبه

برای عمیق بودن، خوندن هزارتا کتاب لازم نیست؛
فقط کافیه روی دنیای اطرافت متمرکز بشی و سعی کنی درست ببینی. 

گاهی یک رفتگر انقدر عمیقه که یک فیلسوف نیست.

بعضیا عمیق نیستند ولی تظاهر میکنن عمیق اند!!
اصولا افراد عمیق خودشون رو بروز نمیدن باید بری و کشفشون کنی و تا میتونی ازشون استفاده کنی.

ممکنه تو زندگی یک آدم، اتفاق هایی بیافته و طرف مجبور بشه برای مدتی مثل احمق ها فکر کنه؛
حتی از اینکه  به یک ساعت بعدش یا فرداش فکر کنه بترسه؛
زیاد اشکالی نداره؛
این نیز بگذرد ... 

من خیلی سعی کردم اینجوری باشم ولی نتونستم چون واقعا سخته؛
اما دلیل نمیشه به تلاشم ادامه ندم؛
بالاخره منم یک روز میفهمم تو این دنیا چه خبره حتی اگر روز آخر باشه ...


searcher
این عکس از سایت عکاسی 500px کش رفته شده است!
۰۲ شهریور ۹۴ ، ۰۰:۰۱ ۰ نظر
بوتیمار ...

اینگونه ۲

اسمم حمید است و فامیلی ام متعلق به دهاتی به نام مهاجران در همدان است که میگویند الان وجود نداره است.


پدر ترکی دارم که در کودکی تصمیم میگیره با برادرش به تهران بیاید تا مسیر زندگی خودش و ماها اینگونه رقم بخوره...


یک واحد از رشته ای که دوستش ندارم و الکی حدود هفت هشت سال از زندگیم رو صرفش کردم باقی مانده در دانشگاهی به نام پنجاه تومنی که خیلی انرژی صرف کردم تا در اون قبول بشم.


خیلی زود به سینما روی آوردم و خب در کنارش شروع به عکاسی هم کردم. چون تصویر خیلی تو سینما مهمه.
هیچ وقت نمیخواستم عکاس بشم و الان هم معتقدم نیستم. عکاسی الکی نیست و به هر کسی نمیشه گفت عکاس!


تا الان چند تا فیلم به اصطلاح قاشقی ساختم ولی هدف یه چیزه دیگه است.
تنها هدفی که تو زندگیم زیاد براش عجله نمیکنم و معتقدم باید آسته آسته رفت همین سینما است.


فکر نکنم لازم باشه بیشتر از این راجع به من بدونید فعلا


میخوام آدم خوبی باشم و تمام تلاشم رو میکنم تا اون که این رو ازم میخواد راضی باشه؛
هرچند خیلی سخته؛ خیلی.

اینگونه تمام تلاشم رو برای رسیدن به این هدف بزرگ و یگانه انجام میدم ...


راستی دوست دارم بهم بگن بوتیمار ...

۳۱ مرداد ۹۴ ، ۰۱:۱۷ ۰ نظر
بوتیمار ...

اینگونه

این که چی شد که دوباره رو آوردم به وبلاگ

از این دنیاهای مجازی خسته شدم ولی چه میشه کرد که آدم تنها دوست داره با کوه و دریا هم صحبت کنه.

فیس بوک که نابود شد، اینستا و گروه های تلگرامی هم که داغانند...

این شد که کبوتر جلد وبلاگ شدم دوباره

و البته پیام با موقع دوستم برای معرفی وبلاگش


ظاهرا این چند وقته وبلاگ نویسی خیلی پیشرفت کرده


اینجا خلوت تره و راحت تر میشه حرف زد.

بازدید و اینا هم برام مهم نیست فقط گفتم شاید اینجا بهتر از دفتر همیشه همراهم باشه.

شاید پشیمون شدم و ولش کردم.


سعی میکنم عکس هایی که میگرم هم اینجا بذارم هرچند بی ارتباط به پست هام باشه

۳۱ مرداد ۹۴ ، ۰۰:۴۷ ۱ نظر
بوتیمار ...