قبل ترها وقتی سحر بیدار می شدیم یکی توی قاب تلویزیون بود که حرف می زد. زیاد حرف می زد.
دقیق نمی دانستی چه میگوید ولی عجیب به دلت می نشست.
یکسال که ماه رمضان رسید دیگر نبود. خب نبود دیگر. خب به ما چه که نبود. فقط مهم این بود که نبود.
بعدها بهش گفتند دوباره پاشو بیا توی تلویزیون ولی اون دیگه دلیلی برای این کار نمیدید.
یعنی همسرش، پدر و مادرش، فرزندش بهش گفتند میخوای بری چیکار؟!
پ ن: اصولا نظری در مورد این اتفاقات نمیدهم (که حق با کی هست با کی نیست چی راسته و چی دروغ) ولی فقط میدانم در عصری زندگی می کنیم که قابلیت این را دارد که در عرض فقط چند ساعت، چه کاری کرده باشی چه نکرده باشی، آبرویت به طرز فجیعی برود و تو حتی فرصت نکنی بگویی أ.
