گوینده رادیو می گفت:
بهترین و زیباترین چیزها در دنیا قابل دیدن یا لمس کردن نیستند؛
باید آنها را با قلب‌تان احساس کنید.
باید آنها را با قلب‌تان احساس کنید.
فکر میکنم خانومِ گوینده بهترین و زیباترین چیز دنیا را ندارد چون بهترین چیز هم با چشم دیده می شود و هم با دست لمس می شود و هم با قلب احساس می شود.
۱۵ آذر ۹۵ ، ۰۸:۵۹
۲ نظر
فکر کنم وقتی دوست داشتن وجود داشته باشد، همه چیز خوب پیش برود.
ایمان دارم آدم ها فقط و فقط باید نگران یک چیز باشند،
نگران اینکه دیگر چیزی نباشد
که او را از عمق وجود دوست داشته باشند.
من ایمان دارم خیلی خوشبخت هستم؛ حتی اگر هزار تومان هم نداشته باشم که به او بدهم تا برای خودش بلیت مترو بخرد.
۰۹ آذر ۹۵ ، ۱۲:۲۶
۰ نظر
باید اعتراف کنم که از آدم ها، به خصوص مردهای
جنتلمن و با کلاس خیلی بدم می آید؛
و تمام تلاشم رو میکنم که نه مثل اونا بشم و نه بهشون نزدیک بشم.
جنتلمن و با کلاس خیلی بدم می آید؛
و تمام تلاشم رو میکنم که نه مثل اونا بشم و نه بهشون نزدیک بشم.
فکر میکنم این آدم ها خودشون نیستند؛
برای دیگران لباس می پوشند، برای دیگران یک جور خاصی صحبت می کنند، برای دیگران هستند.
برای دیگران لباس می پوشند، برای دیگران یک جور خاصی صحبت می کنند، برای دیگران هستند.
این آدم ها هیچ موقع نمی توانند وسط پارک داد بزنند، وقتی دیرشون شده به زور سوار مترو بشوند یا بروند کوچه کثیفا، فلافل بخورند.
۱۶ آبان ۹۵ ، ۲۳:۱۶
۱ نظر
درست است که هر سوره ای شان نزولی دارد ولی شاید در آینده شان نزول دیگری نیز پیدا کند.
قصدم کفر نیست پس کفر نپندارید.
احتمالا روزی که خدا، کوثرش را به پیامبر داد و به او منت گذاشت و دستور به قربانی و صلوات داد؛
قصدم کفر نیست پس کفر نپندارید.
احتمالا روزی که خدا، کوثرش را به پیامبر داد و به او منت گذاشت و دستور به قربانی و صلوات داد؛
میدانست که قرار است کوثر دیگری هم در دنیا بوجود آورد. کوثری آنقدر خوب و مهربان که حتی چند ساعت ندیدنش، بی قرار و آشفته ات می کند.
بی شک اگر پول داشتم شتری میخریدم و برایش قربانی می کردم. اما حالا به جایش تا میتوانم خدا را شکر می کنم.
شکر میکنم و از او میخواهم به من یاد دهد چگونه قدرش را بدانم.
اصلا شاید بروم و چوپان شوم. آخر فقط چوپان ها می دانند کوثر چیست و چگونه باید از آن مراقبت کرد. فقط آن ها میدانند که یک کوثر چه طبع لطیفی دارد.
ما تو را کوثر دادیم؛
پس برای پروردگارت نمازگزار و قربانی کن؛
دشمنت خود بی تبار خواهد بود...
تولدت مبارک ترین اتفاق دنیایم است. سالروزش نیز برایم مبارک ترین است. مبارکت باشد.
پ ن: هرتولدی مبارک نیست، پس قدرش را بدان.
پ ن: دلی ترین تبریک تولد زندگی ام.
۱۳ آبان ۹۵ ، ۰۱:۳۹
۰ نظر
میخواهم از نیرویی حرف بزنم؛
اما نمی توانم.
احتمالا باید بروم شاعر شوم؛
البته نه از این سپید سُراها؛
آخر میدانید؛
سپید هم ناتوان است از پیِ او...
۱۰ آبان ۹۵ ، ۰۵:۴۹
۰ نظر
و چه حس خوبی بود
لحظه ای که
پیراهن مشکی تنم کردی؛
دکمه هایش را بستی؛
و دعایم کردی...
۱۱ مهر ۹۵ ، ۲۳:۳۶
۱ نظر
دلتنگِ روضه که باشی؛
یک سلامِ بعد از نمازِ جماعت، یک تابلوی هیئت، یک پرچمِ یا حسینِ مراسمِ صبحگاه؛
برایت روضه می خوانند.
خدایا این یک محرم را هم فرصتم دِهــ....
۱۶ شهریور ۹۵ ، ۲۳:۵۲
۱ نظر
این پست بعدا منتشر شده است:
مکان هایی برای هر آدم وجود دارد که...
نمی دانم چطور بگویم!
نمی دانم چطور بگویم!
طوری است که انسان به خودش نزدیک تر می گردد.
یا نه، اصلا روحش جدا می شود و از خودش دور می شود؛
دورِ دور، یک جایی، مثلا پیش خدا
یا نه، اصلا روحش جدا می شود و از خودش دور می شود؛
دورِ دور، یک جایی، مثلا پیش خدا
گاهی به خاطر معماری اش مثل مسجد امام،
گاهی به خاطر سکوتش مثل کویر مرنجاب،
گاهی به خاطر آوازهای حافظ و سعدی مثل زیر پل خواجو،
گاهی به خاطر غربت و ستاره هایش مثل پست های شبانه پادگان.
گاهی به خاطر سکوتش مثل کویر مرنجاب،
گاهی به خاطر آوازهای حافظ و سعدی مثل زیر پل خواجو،
گاهی به خاطر غربت و ستاره هایش مثل پست های شبانه پادگان.
من عاشق این مکان ها هستم...
۱۰ شهریور ۹۵ ، ۱۵:۳۰
۰ نظر
غم را بخند خنده ی اغیار را بخند
شب را بخند دیده بیدار را بخند
شب را بخند دیده بیدار را بخند
حتی بهار رفته ی این عمر را بخند
حتی من غریب گرفتار را بخند
حتی من غریب گرفتار را بخند
حتی به اینکه عاشقی ام خنده دار شد
این عشق های تلخ دل آزار را بخند
این عشق های تلخ دل آزار را بخند
هم گونه های خیس مرا غرق خنده کن
هم بوسه های این لب تبدار را بخند
هم بوسه های این لب تبدار را بخند
کار دلم ز گریه گذشته و چاره نیست
این بغض های لحظه ی دیدار را بخند
این بغض های لحظه ی دیدار را بخند
#امیرـامیری
زندگی همین است...
:(
:(
۳۰ مرداد ۹۵ ، ۰۰:۵۴
۰ نظر
گاهی بهتره چیزی نگیم چون کار خراب تر میشه.
من اگر واکنشی به کامنتا نمیدم دلیلش این نیست که میخوام طاقچه بالا بگذرام یا مخاطبم رو هیچ حساب کنم.
شاید پشت رفتار هر آدمی هزار دلیله که تنها و تنها میخواد برای خودش باقی بمونه.
شاید میترسه اگه بقیه دلایلشون رو بدونن.
به نظرم بهتره قضاوت نکنیم و أدمها رو همونجوری که هستن بپذیریم و بخونیم و اگر نتونستیم
رهایشان کنیم به حال خودشون.
شاید یک روزی برسد که خیلی ها بفهمند که چقدر وبلاگشون، رفتارشون، راهنمایی هاشون و فکرشون برام محترم بوده و هست. تک تک پنجاه وبلاگی که به لیست کردم و به تک تکشون سر میزنم و تا حالا نشده براشون حتی یک کامنت بذارم.
اینکه اگه کسی از من رنجیده یا ناراحت شده باشه، حتی اگه من نخواسته بوده باشم؛ باز هم نیاز به این داره که بگم: ببخشید، معذرت میخواهم، حلال کنید...
۳۱ تیر ۹۵ ، ۰۱:۴۳
۱ نظر
مرا جای خودم بگذار
خودت را جای گهواره
و آغوشی تسلی بخش
کنارم باش همواره ...
۲۶ تیر ۹۵ ، ۰۱:۲۳
۲ نظر
ای خوب تر از لیلی
بیم است که چون مجنون
عشق تو بگرداند
در کوه و بیابانم...
پـــ نـــ : ایشون یک هدیه است که کلی منتظر آماده شدنش شدیم اما روی‌مان نشد اهدایش کنیم. باشد که رستگار شویم...
۲۴ تیر ۹۵ ، ۲۰:۴۰
۳ نظر