این پست بعدا منتشر شده است:

مکان هایی برای هر آدم وجود دارد که...
نمی دانم چطور بگویم!
طوری است که انسان به خودش نزدیک تر می گردد.
یا نه، اصلا روحش جدا می شود و از خودش دور می شود؛
دورِ دور، یک جایی، مثلا پیش خدا 
گاهی به خاطر معماری اش مثل مسجد امام،
گاهی به خاطر سکوتش مثل کویر مرنجاب،
گاهی به خاطر آوازهای حافظ و سعدی مثل زیر پل خواجو،
گاهی به خاطر غربت و ستاره هایش مثل پست های شبانه پادگان.
من عاشق این مکان ها هستم...