همسر گرامی‌ام؛
سلام؛
می‌دانم هیچ بهانه ای نبودم کنارت را توجیه نمی‌کند،
اما شاید صحبت در این مورد اندکی تسکین‌مان دهد.
امیدوارم بدانی این دوری اندکی جنبه مالی ندارد و اصلا مگر چیزی با ارزش‌تر از بودن کنار تو وجود دارد،
اما گاهی ارزش‌هایی که یک عمر برای نهادینه کردنش، تلاش کرده ام
و گاهی نیز، جبر زندگی، این دوری و فراق را رقم می‌زند.
این را هم بگویم که گاهی فکر می‌کنم این فراق بعضی وقت ها چقدر شیرین می‌شود؛
آخر میدانی، ما انسان ها معمولا قدر چیزهایی که بی وقفه در اختیارمان است را نمی‌دانیم،
و بعد از، از دست دادن آن،
چه رنج هایی می‌کشیم که دوباره، حتی برای مدت کوتاهی آن را داشته باشیم.
پس این روزهای تلخ را با این اندیشه، شیرین نگه می‌دارم؛
به شیرینی همان مرباهای بالنگی که هر سال برایم درست می کنی...
ناگفته نویس