به هر روشی برای اعتراض به یک فیلم و سازنده اش و اعتقاداتش فکر میکنم
جز اینکه بخوام موقع اکران فیلم طرف، حرکت خاصی
از قبیل کف و سوت و خنده و هو
انجام بدم.
حالا میگم تو فجر این چیزا عادیه
مردم از هر قشری میان
ولی توی فستیوال های مخاطب خاص تر
یک کار احمقانه است.
اینا خیر سرشون میخوان فیلمساز بشن
جلوی حرکات فیزیکی بدنشون رو نمیتونن بگیرند.
کلا از این عادما که می خوان به زور بلند بخندند خوشم نمیاد (شایدم متنفر باشم- هرچند خیلی خیلی کم از یکی متنفر میشم)
یه طرح سه خطی فیلم کوتاه توی ذهنم بود دو سالی (در مورد ۲۴ ساعت آخر عمر یک جوان اعدامی )
امروز دیدم دو تا جوون مشهدی یک فیلم با همون ایده ساختند
انصافا بد هم نبود
الان احساس میکنم یه باری از روی دوشم برداشته شد
اگه وقت کردید به دیدنش می ارزه
اسمش: سه سال و سه ماه و دو روز- داوود رحمانی